Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

Θρῆνοι τῆς Ἁλώσεως (29 Μαΐου 1453)




Τς γιά-Σοφις
(Δημοτικό)
Τ δημοτικ ατ τραγούδι εναι παλαιότερος θρνος γι τν κατάληψη τς Κωνσταντινούπολης. Πιθανν ν προέρχεται π τν Κρήτη. Βρέθηκε σ χειρόγραφό του 15ου αἰῶνα· τίτλος ταν: «νακάλημα τς Κωνσταντινούπολης». νήκει στ δεύτερη περίοδο (1453-1821) τς Νεοελληνικς Λογοτεχνίας κα στ στορικ εδος. Στν παρακάτω μορφ το δημοσιεύτηκε τ 1914 π τ Ν. Πολίτη στν συλλογή του «κλογα π τ τραγούδια το λληνικο Λαο». Γι τν σύνθεσή του Ν. Πολίτης χρησιμοποίησε τν παραλλαγ πο δημοσίευσε Φωρλ κα λλοι εκοσι τέσσερις. μως, μόνο 4ος κα 18ος στίχος χουν παρθε ατούσιοι π τν ργασία το Φωριέλ

Σημαίνει Θεός, σημαίνει γς, σημαίνουν τ πουράνια,
σημαίνει κι
γιά-Σοφιά, τ μέγα μοναστήρι,
μ
τετρακόσια σήμαντρα κι ξήντα δυ καμπάνες,
κάθε καμπάνα κα
παπς, κάθε παπς κα διάκος.
Ψάλλει ζερβ βασιλιάς, δεξι πατριάρχης,
κι
π᾿ τν πολλ τν ψαλμουδι σειόντανε ο κολόνες.
Ν
μπονε στ χερουβικ κα νά βγει βασιλέας,
φων
τος ρθε ξ ορανο κι π᾿ ρχαγγέλου στόμα:
«Πάψετε τ
χερουβικ κι ς χαμηλώσουν τ᾿ για,
παπάδες π
ρτε τ ερ κα σες κερι σβησττε,
γιατί
ναι θέλημα Θεο Πόλη ν τουρκέψει.
Μόν᾿ στελτε λόγο στ Φραγκιά, ν ρθον τρία καράβια,
τό
να ν πάρει τ σταυρ κα τ᾿ λλο τ βαγγέλιο,
τ
τρίτο τ καλύτερο, τν για Τράπεζά μας,
μ
μς τν πάρουν τ σκυλι κα μς τ μαγαρίσουν».
Δέσποινα ταράχτηκε κα δάκρυσαν ο εκόνες.
«Σώπασε κυρ
Δέσποινα, κα μ πολυδακρύζς,
πάλι μ
χρόνους, μ καιρούς, πάλι δικά μας θά
ναι».


λωσις Κωνσταντινουπόλεως
νι το κόσμου χαλασμς κα συντελει μεγάλη,
συντελεσμ
ς τν Χριστιανν, τν ταπεινν Ρωμαίων·
μως ς τ θλίβουν πολλ κα τ γένη Λατίνων
δι
τοτο πο συνέβηκε βασιλείαν Ρωμαίων,
διότ
᾿ τον σπίτιν λωνν, Ρωμαίων κα Λατίνων
πόλις κακότυχος κα βασιλες μάδιν.
Πο
ναι λοιπν τ λείψανα, πο ο γίαι εκόνες,
δηγήτρια κυρά, δέσποινα το κόσμου;
Λέγουσιν
ναλήφθησαν στν οραν πάνω
τ
λείψανα τ για κα το Χριστο τ πάθη,
ο
γγελοι τ πήρασιν μπρς ες τν δεσπότην...
Πο
εν᾿ τ μοναστήρια, πο ρθοδοξία;
φκες, ξαπόλυκες, πανύμνητε, τν κόσμον;
Τίς εδεν τίς κουσεν ποτέ του τέτοιον πρμα,
ο
σεβες ν πάρουσι τ σπίτι τν γίων,
ν
σ δοξάζουν, Κύριε, ο Τορκοι σοδομτες;
Θεέ μου, π
ς πόμεινες τν τόσην νομίαν
κα
πς τ καταδέχθηκες, δύναμις τν γγέλων;
χάθησαν ο χριστιανοί· Θε πς τ πομένεις;
Μηδ
κατηγορήσετε τν βασιλέαν, αθέντες,
ο
δ τος ρχοντας ατο, οδ τος στρατιώτας,
μικρο
ς μεγάλους πτωχούς, πλουσίους, νδρειωμένους.
Τ
θάρρος πο λπιζαν ο χριστιανο στν πόλιν
τον στν γιώτατον πάπαν τε τς Ρώμης
κα
ες τος ηγάδες τς φραγκις τν αθεντν τν λων,
δουκ
δες, κούντους, πρίγκιπες κα τ κουμούνια λα
μετ
το βασιλέως τε το τς λαμανίας...
κείν᾿ μέρα σκοτεινή, στραποκαϊμένη,
τ
ς Τρίτης της σβολερς, τς μαυρογελασμένης,
τ
ς θεοκαρβουνόκαυτης, πουμπαρδοχαλασμένης,
χασε μάννα τ παιδν κα τ παιδν τν μάνναν,
κα
τν κυρούδων τ παιδι πν σβολωμένα,
δεμέν
᾿ π τν τράχηλον κα τ οα φωνάζουν
μ
τν τρομάραν τν πολλήν, μ θρήνισμον καρδίας.
Τρέμουν
ς φυλλοκάλαμον ξετραχηλισμένα,
γυμνά, χωρ
ς πουκάμισον, ξάγκωνα δεμένα,
βλέπουν
πρς κα πίσω των, μ ν δον τος γονες των,
κα
βλέπουν τος πατέρες των ξάγκωνα δεμένους.
κύρης βλέπει τ παιδν κα τ παιδν τν κύρην,
φωνοι, δίχως μιλίαν, διαβαίνουν τ μαγκούριν.
Ο
μάνες ο ταλαίπωρες πν ξεγυμνωμένες,
τ
ς πόλης ο πολίτισσες ξανασκεπασμένες,
πλούσιες πτωχ
ς νάκατα, μ τ σκοιν δεμένες,
τ
ς πόλης ο εγενικές, ο στραποκαϊμένες.
δελφς τν δελφν βλέπει σιδηρωμένον,
θωρο
ν κα τν πατέρα των μ λυσον δεμένον,
κα
δυ᾿ δερφάδες εμορφες, πολλ ραιωμένες,
ντροπιασμένα πήγαιναν μ τ σχοινν δεμένες.
Προέλευση: ΓΙΟΒΑΝΗ, Μεγάλη γκυκλοπαίδεια, κδ. 1982, τόμ. 13ος, σελ. 67


Πάρθεν Ρωμανία
(Δημοτικ το Πόντου)
ναν πουλίν, καλν πουλν βγαίν᾿ π τν Πόλιν,
ο
δ στ᾿ μπέλια κόνεψεν οδ στ περιβόλιαν,
πγεν καί-ν κόνεψεν σου λί᾿ τν κάστρον.
σεξεν τ᾿ ναν τ φτερν σ αμα βουτεμένον,
σεξεν τ᾿ λλο τ φτερόν, χαρτν χει γραμμένον,
τ κανες κι νέγνωσεν, οδ᾿ μητροπολίτης
ναν παιδίν, καλν παιδίν, ρχεται κι ναγνώθει.
Σίτ
᾿ ναγνθ᾿ σίτε κλαίγει, σίτε κρούει τν καρδίαν.
«
λ μς κα βάι μς, πάρθεν Ρωμανία!»
Μοιρολογο
ν τ κκλησιάς, κλαγνε τ μοναστήρια
κι
Γιάννες Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται,
κλας, μ κλας ϊ-Γιάννε μου, κα δερνοκοπισκσαι
-
Ρωμανία πέρασε, Ρωμανία πάρθεν.
-
Ρωμανία κι ν πέρασεν, νθε κα φέρει κι λλον.
* * *
τέρα κδοχή
(Πρόλογος, χωρίς ρυθμό)
ναν πουλίν, καλν πουλν βγαίν᾿ π τν Πόλιν,
ο
δ στ᾿ μπέλια κόνεψεν οδ στ περιβόλιαν,
πγεν κα κόνεψεν, σ᾿ γιά-Σοφις τν πόρταν.
δειξεν τ᾿ ναν τ φτερόν, στ αμα βουτεμένον,
κα
σ᾿ λλον τ φτερν μαθέ, χαρτν βαστ γραμμένον,
τό, κανες κι ναγνθ᾿, κανες κα ξέρ᾿ντ λέγει,
μηδ
κι Πατριάρχης μου, μ᾿ λους τος πουπδες.
Κ
᾿ να παιδίν, καλν παιδίν, πάει κι ναγνώθει,
σίντα
ναγνώθει, σίντα κλαίει, σίντα κλούει τν καρδίαν:
- Ν
λ μς, ν βάι μς, πρθεν Ρωμανίαν,
(ρχίζει ρυθμός)
ν λ μς, ν βάι μς, ο Τορκοι τ Πόλη πέραν, (δίς)
πέραν τ βασιλοσκν κα να, να παιδία (δίς)
μοιρολογο
ν τ γκλησίας, κλαγνε τ μοναστήρια, (δίς)
κι
ἀ᾿ γι δς τ Χρυσόστομον, κλαίγνει δε᾿γν μ σκτε (δίς)
μ
ν κλας η-Γιάννε μου, κα δε᾿γν μ σκάσε (δίς)
Ρωμανίαν πέρασεν, Ρωμανίαν πάρθεν. (δίς)
(συνεχς λλαγ το ρυθμο)
Ρωμανία κι ν πέρασεν νθε κα φέρει κι λλο.


Τ Πάρσιμο τς Πόλης
(του Πόντου)
π᾿ ορανο κλειδν ρθεν᾿ς σ᾿ γι᾿ Σοφις τν πόρταν.
Χρόνους ρθαν κ’ πέρασαν, καιρο ρθαν κ’ δέβαν,
’νεσπάλθεν τ κλειδν θές, κ’ πέμ’νεν κλειδωμένον.
Θελ’ π’ ορανο μάστοραν κι π τν γν ργάτεν.
(ΓΙΟΒΑΝΗ, Μεγάλη γκυκλοπαίδεια, κδ. 1982, τόμ. 1ος, σελ. 95)


Τ νακάλημα τς Κωνσταντινουπόλεως
(Δημοτικό, πόσπασμα)
Θρνος κλαυθμς κα δυρμς κα στεναγμς κα λύπη,
Θλ
ψις παραμύθητος πεσεν τος Ρωμαίοις.
χάσασιν τ σπίτιν τους, τν Πόλιν τν γία,
τ
θάρρος κα τ καύχημα κα τν παντοχήν τους.
Τ
ς τό πεν; Τς τ μήνυσε; Πότε λθεν τ μαντάτο;
Καράβιν
κατέβαινε στ μέρη τς Τενέδου
κα
κάτεργον τ πάντησε, στέκει κα ναρωτ το:
- Καράβιν, πόθεν
ρκεσαι κα πόθεν κατεβαίνεις;
-
ρκομαι κ τὰ᾿ νάθεμα κι κ τ βαρν τ σκότος,
κ τν στραποχάλαζην, κ τν νεμοζάλην·
π τν Πόλην ρχομαι τν στραποκαμένην.
γ γομάριν δ βαστ, μ μαντάτα φέρνω
κακ
δι τος χριστιανούς, πικρ κα δολωμένα.
[κα σ κδοση: μμ. Κριαρς, Θεσσαλονίκη 1965, σ. 31]
...
- Καράβιν πόθεν
ρκεσαι κα πόθεν κατεβαίνεις;
-
ρκομαι κ τ᾿ νάθεμα κ᾿ κ τ βαρν τ σκότος,
κ τν στραποχάλαζην, κ τν νεμοζάλην·
π τν Πόλην ρχομαι τν στραποκαμένην.
γ γομάρι δ βαστ, μ μαντάτα φέρνω
κακ
δι τος χριστιανούς, πικρ κα δολωμένα:
Ο
Τορκοι τε ρθασιν, πήρασιν τν Πόλην
πώλεσαν τος χριστιανος κε κα πανταχόθεν.


Θρνος τς Κωνσταντινουπόλεως
(δημοτικό, κδοση W. Wagner, Medieval Greek Texts, Λονδίνο 1870, σ. 147, 149)
κείνη μέρα σκοτεινή, στραποκαϊμένη
τ
ς τρίτης τς σβολερς, τς μαυρογελασμένης,
τ
ς θεοκαρβουνόκαυστης, πουμπαρδοχαλασμένης,
χασε μάνα τ παιδ κα τ παιδν τ μάναν,
κα
τν κυρούδων τ παιδι πν σβολωμένα,
δεμένα
π τ σφόνδυλα λα λυσοδεμένα
δεμένα
π τν τράχηλον κα τ οα φωνάζουν.
μ
τν τρομάραν τν πολλήν, μ θρηνισμν καρδίας·
[...]
ν
πτε λοι κατ᾿ χθρν, κατ τν Μουσουλμάνων,
κα
δετε ες κδίκησιν, τρέχετε μ σταθτε,
τ
ν Μαχουμέτην σφάξετε, μηδν ναμελετε,
τ
ν πίστιν των τν σκυλικν ν τν λακτοπαττε.
[...]
, Κωνσταντνε Δράγαζη, κακν τύχην πο χες,
κα
τί ν λέγω, οκ μπορ, κα τί ν γράφω οκ οδα,
σκοτίζει μου τ
λογισμν χαλασμς τς πόλης.


Τ Εζωνάκια
(Δημοτικό)
Στν για-Σοφι γνάντια βλέπω τ εζωνάκια. (δίς)
Τ
εζωνάκια τ καημένα στος πολέμους μαυρισμένα.
Κλέφτικο χορ χορεύουν κα ντίπερα γναντεύουν. (δίς)
Κι
γναντεύοντας τν Πόλη τραγουδον κα λένε:
-Τοτοι εναι ο χρυσο ο θόλοι, χ! κατακαημένη Πόλη, (δίς)
ν
μεγάλη κκλησιά μας, πάλι θ γενε δικιά μας.
Στν κυρ τ Δέσποινά μας, πς ν μ λυπται. (δίς)
Στ
ς εκόνες ν μν κλανε, τ εζωνάκια μας τ λένε.
Κι παπς πο εναι κρυμμένος μέσα στ γιο βμα, (δίς)
τ
εζωνάκια δ θ᾿ ργήσει ν βγε ν τ κοινωνήσει.
Κα σ λίγο βγαίνουν τ᾿ για μέσα π μυρτις κα βάγια.


Γεώργιος Βιζυηνός - τελευταος Παλαιολόγος (1882)
Στος συμβολισμος τς παραδόσεως, γιαγι εναι ο παλαις γενες
κα
γγονς νέα γενιά, ποία πρέπει ν κάνει τ καθκον της.
- Τν εδες μ τ μάτια σου, γιαγι τν Βασιλέα
μήπως κα σο φάνηκε, σν νειρο ν πομε,
σ
ν παραμύθι τάχα;
- Τν εδα μ τ μάτια μου, σν κα σένα νέα,
Π
ν γεν κατ χρονν, κι κόμα τ θυμομαι
σ
ν νταν χθς μονάχα.
- πέθανε, γιαγιά;
- Ποτέ, παιδάκι μου, κοιμται.
- Κα τώρα πι δν μπορε
γιαγιάκα ν
ξυπνήση;
- , βέβαια! Καιρος καιρούς,
σηκώνει τ
κεφάλι,
κα
βλεπ᾿ ν ρθεν στιγμή,
π
χει Θες ρίσει.
- Πότε, γιαγιά μου, πότε;
- ταν τρανέψς, γιόκα μου,
ν
ρματωθς, κα κάμς,
τ
ν ρκο στν λευθεριά,
σ
κι λη νεολαία,
θ
σώσετε τν χώρα.
Κι
βασιλις θ σηκωθε
τ
ν Τορκο ν χτυπήσ.
Κα
χτύπα-χτύπα, θ τν πά
πίσω στ
ν κόκκινη μηλιά,
κα
πίσω π τν λιο,
πο
πι ν μ γυρίσ!


Κωνσταντνος Π. Καβάφης - Θεόφιλος Παλαιολόγος
τελευταος χρόνος εν᾿ ατός. τελευταος τν Γραικν
α
τοκρατόρων εν᾿ ατός. Κι᾿ λλοίμονον
τί θλιβερ
πο μιλον πλησίον του.
ν τ πογνώσει του, ν τ δύν
Κρ Θεόφιλος Παλαιολόγος
λέγει «Θέλω θανε
ν μλλον ζν».
Κρ Θεόφιλε Παλαιολόγο
πόσον καϋμ
το γένους μας, κα πόση ξάντλησι
(πόσην
πηύδησιν π δικίες κα κατατρεγμό)
τραγικές σου πέντε λέξεις περιεχαν.
Πάρθεν
Α
τς τς μέρες διάβαζα δημοτικ τραγούδια,
γι
τ᾿ θλα τν κλεφτν κα τος πολέμους,
πράγματα συμπαθητικά· δικά μας, Γραικικά.
Διάβαζα κα τ πένθιμα γι τν χαμ τς Πόλης
«Π
ραν τν Πόλη, πραν την· πραν τν Σαλονίκη».
Κα
τν Φων πο κε πο ο δυ ψέλναν,
«ζερβ
βασιλης, δεξι πατριάρχης»,
κούσθηκε κ᾿ επε ν πάψουν πι
«πάψτε παπάδες τ
χαρτι κα κλεστε τ βαγγέλια»
π
ραν τν Πόλη, πραν την· πραν τν Σαλονίκη.
μως π᾿ τ᾿ λλα πι πολ μ γγιξε τ σμα
τ
Τραπεζούντιον μ τν παράξενή του γλώσσα
κα
μ τν λύπη τν Γραικν τν μακρυνν κείνων
πο
σως λο πίστευαν πο θ σωθομε κόμη.
Μ λοίμονον μοιραον πουλ «πα τν Πόλην ρται»
μ
στ «φτερούλιν θε χαρτν περιγραμμένον
κι ο
δ στν μπελον κονεύ᾿ μηδ στ περιβόλι
πγεν κα κόνεψεν στο κυπαρίσ᾿ τν ρίζαν».
Ο
ρχιερες δν δύνανται ( δν θέλουν) ν διαβάσουν
«Χέρας υ
ἱὸς Γιανίκας ν» ατς τ παίρνει τ χαρτί,
κα
τ διαβάζει κι λοφύρεται.
«Σίτ
᾿ ναγνθ᾿ σίτ᾿ νακλαγ᾿ σίτ᾿ νακρογ᾿ τν κάρδιαν.
Ν
᾿ οιλλ μς ν βάϊ μς Ρωμανία πάρθεν».


Κωνσταντνος Καρυωτάκης - Μαρμαρωμένε Βασιλι
Κα ρίχτηκε μ τ᾿ τι του μς στν χθρν τ πλήθια,
τ
πύρινο τ βλέμμα του σκορποσε τν τρομάρα,
κα
τ σπαθί του τ θανή. Στ χάλκινά του στήθια,
ξέσπασε ργητα σ βροντερ κατάρα.
θόλωσαν τ μάτια του. Τ᾿ γν τ μέτωπό του,
θαρρε
ς φωτοστέφανος τς Δόξας τ᾿ γκαλιάζει.
Κι
πεσε χάμου Τρανός! Θρηνστε τ χαμό του.
Μά, μή! Σ
τέτοιο θάνατο θρνος δν ταιριάζει.
Κι πεσε χάμου Τρανός! Κυλίστηκε στ χμα,
νας Τιτν π᾿ κόμα χτς στόλιζ᾿ να θρόνο,
κι
σφάλισε - ϊμένανε! - γι πάντ᾿ ατ τ στόμα,
πο
κάθε πίκρα ρούφαγε κι χυν᾿ λπίδες μόνο,
Μαρμαρωμένε Βασιλιά, πολ δ θ προσμένεις.
να πρω π᾿ τ νερ το Βόσπορου κε πέρα
θ
ν προβάλει λαμπερός, μις Λευτερις χαμένης,
σημένιος λιος. , δοξασμένη μέρα!


δυσσέας λύτης - Θάνατος κα νάστασις το Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (1969)
Ι
τσι καθς στέκονταν ρθς μπροστ στν Πύλη κι παρτος μς
στ
λύπη του
Μακρι
το κόσμου πο ψυχή του γύρευε ν λογαριάσει στ φάρ-
δος Παραδείσου Κα
σκληρς πι κι π᾿ τν πέτρα πο δν τν
ε
χανε κοιτάξει τρυφερ ποτ - κάποτε τ στραβ δόντια του σπρι-
ζαν παράξενα
Κι
πως περνοσε μ τ βλέμμα του λίγο πι πάνω π᾿ τος νθρώ-
πους κι
βγανε π᾿ λους ναν  πο το χαμογελούσε τν
ληθινόν πο χάρος δν τν πιανε
Πρόσεχε ν
προφέρει καθαρ τ λέξη θάλασσα τσι πο ν γυαλί-
σο
ν μέσα της λα τ δελφίνια Κι ρημι πολλ πο ν χωρ
Θεός κι
κάθε μι σταγόνα σταθερ στν λιο ν᾿ νεβαίνει
Νέος
κόμα εχε δε στος μους τν μεγάλων τ χρυσ ν λάμπουν
κα
ν φεύγουν Κα μι νύχτα θυμται σ᾿ ρα μεγάλης τρικυ-
μ
ας βόγκηξε λαιμός του πόντου τόσο πο θολώθη μ δν στερ-
ξ
ν το σταθε
Βαρ
ς κόσμος ν τν ζήσεις μως γι λίγη περηφάνια τ ξιζε.
II
Θεέ μου κα τώρα τι Πού χε μ χίλιους ν παλέψει χώρια μ τ
μοναξιά του ποιός α
τς πού ξερε μ᾿ να λόγο του ν δώσει λά-
κερης τ
ς γς ν ξεδιψάσει τί
Πο
λα του τά χαν πάρει Κα τ πέδιλά του τ σταυροδετ κα τ
τρικράνι του τ
μυτερ κα τ τοιχίο πο καβαλοσε κάθε πομεσή-
μερο ν
κρατάει τ γκέμια νάντια στν καιρ σν ζόρικο κα πηδη-
χτ
βαρκάκι
Κα
μία φούχτα λουίζα πο τν εχε τρίψει στ μάγουλα νς κορι-
τσιο
μεσάνυχτα ν τ φιλήσει (πς κουρναλίζαν τ νερά το
φεγγαριο
στ πέτρινα τ σκαλοπάτια τρες γκρεμος πάνω π᾿ τ
θάλασσα...)
Μεσημέρι
π νύχτα Κα μήτ᾿ νας πλάι του Μονάχα ο λέξεις
του ο
πιστς πού σμιγαν λα τους τ χρώματα ν᾿ φήσουν μς στ
χέρι του μι
λόγχη π σπρο φς
Κα
ντίκρυ σ᾿ λο τν τειχν τ μάκρος μυρμηκι ο χυμένες
μ
ς στ γύψο κεφαλς σο παιρνε τ μάτι του
«Μεσημέρι
π νύχτα - λ᾿ ζω μία λάμψη!» φώναξε κι ρμησε
μ
ς στ σωρό σύρνοντας πίσω του χρυσ γραμμ τελεύτητη
Κα
μέσως νιωσε ξεκινημένη π μακριά στερν χλωμάδα
ν
τν κυριεύει.
III
Τώρα καθς το λιου φτερωτ λοένα γυρνοσε κα πι γρήγο-
ρα ο
αλς βουτοσαν μέσα στ χειμώνα κι βγαιναν πάλι κατά-
κόκκινες
π᾿ τ γεράνια
Κι ο
μικρο δροσερο τρολοι μοια μέδουσες γαλάζιες φταναν κά-
θε φορ
κα πι ψηλ στ᾿ σήμια πο τ ψιλοδούλευε γέρας
γι
᾿ λλων καιρών πι μακρινν τ εκόνισμα
Κόρες παρθένες φέγγοντας
γκαλι τος να θεριν ξημέρωμα
φρέσκα βαγιόφυλλα κα
τς μυρσίνης τς ξεριζωμένης τν βυθν
σταλάζοντας
ώδιο τ κλωνάρια
Το
φερναν ν κάτω π᾿ τ πόδια του κουγε στ μεγάλη κά-
ταβόθρα ν
καταποντίζονται πλρες μαύρων καραβιών τ᾿ ρχαα
κα
καπνισμένα ξύλα θε μ στυλωμένο μάτι ρθς κόμη Θεό-
μήτορες
πιτιμούσανε
ναποδογυρισμένα στς χωματερς λόγατα σωρς τ χτίσματα
μικρ
μεγάλα θρουβαλιασμς κα σκόνης ναμμα μς στν έρα
Πάντοτε μ
μι λέξη μς στ δόντια του σπαστη κειτάμενος
                  Α
τς
              
τελευταος λληνας!

μαρμαρωμένος Βασιλις
(νεότερο τραγούδι)
στειλα δυ πουλι στν κόκκινη μηλι πο λένε τ γραμμένα
τ
να σκοτώθηκε, τ᾿ λλο λαβώθηκε δ γύρισε κανένα.
Γι τ μαρμαρωμένο βασιλι οτε φωνή, οτε λαλιά,
τ
ν τραγουδάει τώρα στ παιδιά, σν παραμύθι γιαγιά.
στειλα δυ πουλι στν κόκκινη μηλι δυ πετροχελιδόνια,
μ
κε μμείνανε κι νειρο γίνανε σ δακρυσμένα χρόνια.
Γι τ μαρμαρωμένο βασιλι οτε φωνή, οτε λαλιά,
τ
ν τραγουδάει τώρα στ παιδιά, σν παραμύθι γιαγιά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου