Μπορεί να αποτελεί κορυφαία συνταγματική επιταγή το δικαίωμα στην εκπαίδευση
αλλά δεν αφορά όλα τα παιδιά αυτής της χώρας. Τα παιδιά με αναπηρίες είναι αόρατα
σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που αρνείται ακόμη και να τα καταγράψει. Μόνο το 15%
των παιδιών με αναπηρία στην Ελλάδα πηγαίνει σχολείο. Ντροπιαστικό;
Το υπόλοιπο 85%, δηλαδή περίπου 170.000 παιδιά, ζουν εξόριστα από την εκπαιδευτική
κοινότητα, εξορία που θα κουβαλούν σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους και θα τα καθιστά
επίσης αόρατα στην κοινωνία. Το χειρότερο; Δεν υπάρχει στη χώρα μας ούτε καν εθνικό
μητρώο καταγραφής παιδιών με αναπηρία. Γι' αυτό και ο αριθμός αυτός αποτελεί εκτίμηση.
Και πώς να σχεδιαστεί μια αποτελεσματική πολιτική Ειδικής Εκπαίδευσης χωρίς την
καταγραφή των μαθητών και των αναγκών τους;
Τα στοιχεία είναι αμείλικτα: τη σχολική χρονιά 2010-2011 μόνο 24.105 παιδιά
με αναπηρίες φοιτούσαν σε σχολεία γενικής εκπαίδευσης και 7.656 παιδιά σε ειδικά
σχολεία. Αυτό σημαίνει ότι από τα 200.000 παιδιά με αναπηρίες, που υπολογίζεται
ότι ζουν στη χώρα μας, μόνο τα 31.761 πηγαίνουν σχολείο, δηλαδή μόλις το 15%.
Αυτά τα συγκλονιστικά στοιχεία για τα αόρατα παιδιά από την έρευνα της
ερευνήτριας Πελαγίας Παπανικολάου, υποψήφιας δρος Εγκληματολογίας Νομικής Σχολής
Πανεπιστημίου Αθηνών, δημοσιοποιεί η ActionAid ξεκινώντας την νέα της εκστρατεία,
με βασικό αίτημα την άμεση ένταξή τους σε σχολεία που λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες
και η διαφορετικότητα όλων των μαθητών. Και κυρίως ο σεβασμός των εκπαιδευτικών
δικαιωμάτων των παιδιών με αναπηρία στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.
«Κάντε τα παιδιά με αναπηρία ορατά στην Ελλάδα» τιτλοφορείται η καμπάνια
της διεθνούς οργάνωσης που τονίζει: «Πίσω από το νούμερο των 170.000 παιδιών δεν
βρίσκονται μόνο παιδιά με αναπηρίες που δεν θα τους δοθεί ένα ίσο ξεκίνημα στη ζωή.
Βρίσκονται παιδιά με δυνατότητες που θα γίνουν αόρατοι πολίτες, αποκλεισμένοι από
τους θεσμούς και τις δομές μιας κοινωνίας που αποδέχεται παθητικά τις διακρίσεις
και τα στερεότυπα γύρω από την αναπηρία. Οι άνθρωποι με αναπηρία δεν είναι αόρατοι».
Και καλεί το υπουργό Παιδείας να πάρει άμεσα μέτρα για να αλλάξει αυτήν
την ντροπιαστική για όλους μας κατάσταση που ανάμεσα σε άλλα είναι η δημιουργία
μητρώου καταγραφής των παιδιών με αναπηρία και των εκπαιδευτικών αναγκών τους, η
βελτίωση της ανύπαρκτης σχεδόν προσβασιμότητας των μαθητών στα σχολεία, η διαρκής
επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, η θεσμοθέτηση της διαδικασίας συμμετοχής των μαθητών
με αναπηρία και των γονιών τους στη λήψη αποφάσεων που τους αφορούν και η μέριμνα
για σταθερή χρηματοδότηση της ειδικής εκπαίδευσης από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Μέτρα που αναδεικνύουν την ένδεια της πρόνοιας που επιδεικνύεται γι' αυτά
τα παιδιά: όπως το γεγονός ότι δεν υπάρχει ένα ολοκληρωμένο και αποτελεσματικό σύστημα
πρώιμης παρέμβασης για παιδιά ηλικίας 0-6 ετών, ηλικίες κρίσιμες για όλα τα παιδιά.
Αυτό σημαίνει ότι όταν έρχεται η στιγμή τα παιδιά να μπουν σε σχολική τάξη, οι δυσκολίες
είναι πολύ μεγαλύτερες. Και λόγω έλλειψης δημόσιων υπηρεσιών, πολλοί γονείς απευθύνονται
σε ιδιωτικούς φορείς, επωμιζόμενοι το υψηλό κόστος τους, σε αυτές τις εποχές που
ζούμε.
Προκειμένου να ευαισθητοποιήσουν κοινό και αρμοδίους για την πρόσβαση των
παιδιών με αναπηρία στο σχολείο αναλαμβάνουν μάλιστα και δημόσια δράση: έτσι το
Σάββατο 30 Μαΐου, στις 12.30 το μεσημέρι, εθελοντές της ActionAid θα βρίσκονται
έξω από τη Βουλή, κρατώντας μεγάλες φωτογραφίες με πορτρέτα παιδιών και ένα πανό,
το οποίο θα γράφει «Δεν είμαστε αόρατοι». Ταυτόχρονα μας προτρέπει να υπογράψουμε την επιστολή
προς τον υπουργό Παιδείας.
Παράλληλα στο πλαίσιο της εκστρατείας της φέρνει στο φως μαρτυρίες αυτών
των παιδιών που δίνουν πρόσωπο στους ανατριχιαστικούς αριθμούς.
Όπως αυτή του Ανδρέα Σκαφίδα, απόφοιτου τμήματος ΜΜΕ Παντείου Πανεπιστημίου,
και δημοσιογράφου στον ραδιοσταθμό Αθήνα 9.84 που είναι άτομο με κινητική αναπηρία.
Είχε την τύχη να πάει δημοτικό στην ΕΛΕΠΑΠ, το πρώτο ειδικό σχολείο στην Ελλάδα,
εκτός από μία χρονιά που φοίτησε σε ιδιωτικό σχολείο. Φοίτησε σε δημόσιο, τυπικό
Γυμνάσιο για να επιστρέψει στο ειδικό σχολείο στη Β' Λυκείου. «Η εκπαίδευσή μου
ήταν ένα πήγαινε-έλα μεταξύ των σχολείων για άτομα με αναπηρία και των τυπικών σχολείων.
Ένιωθα πιο καλά σ' ένα περιβάλλον όπου δεν ήμουν διαφορετικός», εξηγεί και προσθέτει:
«Υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι σαν εμένα που θα μπορούσαν με τις κατάλληλες ευκαιρίες
και τον δικό τους αγώνα, να καταφέρουν να κάνουν κάτι στη ζωή τους. Αλλά δεν μπορούν
και φταίει το σύστημα γι' αυτό. Το κράτος στο οποίο ζούμε, άσχετα από την κρίση,
είναι εναντίον του πολίτη»...
Ή του Αποστόλη Βελλέ, απόφοιτου του τμήματος φυτικής παραγωγής ΤΕΙ Καλαμάτας
που είναι άτομο με σύνδρομο Down: «Αν δεν είχα πάει σχολείο; Κατά την προσωπική
μου άποψη, το σχολείο είναι μια βασική προϋπόθεση για να φτιάξεις τη ζωή σου. Αν
δεν είχα πάει σχολείο, δεν θα είχα σπουδάσει. Δεν θα είχα αποκτήσει φίλους, δεν
θα βγαίναμε βόλτες, τίποτα. Προτρέπω όλα τα παιδιά να παρακολουθήσουν πρωτοβάθμια,
δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση. Όποιος κι αν είναι ο λόγος της ασθένειάς
τους, αν έχουν σύνδρομο Down ή αυτισμό ή δεν ξέρω τι άλλο. Πιστεύω ότι πρέπει να
πάνε σχολείο. Έστω και με την ασθένεια αυτή». Ο Αποστόλης φοίτησε σε δημόσια σχολεία,
είχε βρει δουλειά ως συμβασιούχος στον δήμο Πεντέλης και τώρα είναι άνεργος.
Ο Αποστόλης και ο Ανδρέας είναι από τους τυχερούς αφού ανήκουν στο 15%
που κατάφεραν να πάνε σχολείο και γι' αυτό ευγνωμονούν τις οικογένειές τους για
τη στήριξη που τους παρείχαν. «Δυστυχώς στην Ελλάδα, όπως για όλα τα πράγματα, έτσι
και για την αναπηρία, τα πάντα επαφίενται στην προσωπική φλόγα του καθενός. Παίζει
ρόλο αν θα πέσεις σε γονιό που έχει ένα βλέμμα παραπάνω ή σε φίλο, φίλη, στην οικογένεια,
σ' έναν υπάλληλο που θα καταλάβει τι γίνεται και θα τρέξει να βοηθήσει. Αφού δεν
υπάρχουν δομές, τα πάντα επαφίενται στην αντίληψη που έχει ο καθένας για τη διαφορετικότητα»
λέει ο Ανδρέας.
Ανεκτίμητη είναι για τον Αποστόλη η εμπειρία του από το σχολείο: «Είχα
πολλούς φίλους. Η χημεία μου με τους συμμαθητές μου ήταν πολύ καλή. Ήμουν στο 15μελές
συμβούλιο. Πιστεύω ότι θα πρέπει να είναι όλα τα παιδιά μαζί, όπως ήμασταν και στο
δικό μου σχολείο και όλοι κερδίσαμε από αυτό».
Συντάκτης: Ιωάννα Σωτήρχου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου