Οι νταήδες!

Οι νταήδες

Είμαι βαθιά πεπεισμένη ότι η έκρηξη βίας των παιδιών οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις προσλαμβάνουσες παραστάσεις από την τηλεόραση κατά κύριο λόγο. Δεν είναι μόνο τα παιδικά, είναι τα πάντα βίαια.

Παντού μια ταραχή, όλες οι σειρές δείχνουν το χειρότερο χαρακτήρα των ανθρώπων, κακίες, μίσος, εκδίκηση. Τα παιδιά δεν έχουν τη δυνατότητα ακόμα να ξεχωρίσουν τι θα αφήσουν και τι θα κρατήσουν και τι θα αφήσουν από αυτά που βλέπουν. Ό,τι τους κάνει εντύπωση, αυτό αντιγράφουν και συνήθως εντύπωση κάνει το κακό.

Αυτοί οι 20χρονοι στο ίδιο περιβάλλον μεγάλωσαν, γιατί αυτή η κατάσταση δεν είναι τωρινή. Το bullying επίσης δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο, πρόσφατο είναι το ενδιαφέρον για αυτό.

Από παλιά ο ήσυχος, ο ευαίσθητος, ο πιο εσωστρεφής και σιωπηλός, γινόταν στόχος των νταήδων. Αυτών που αυτοπροσδιορίζονται ως "έξυπνοι", "μέσα σε όλα", "αρχηγοί" και τα λοιπά. Είναι αυτοί που επειδή δεν έχουν κανένα εσωτερικό περιεχόμενο, κάνουν πολλή φασαρία για να καλύψουν την εκκωφαντική απουσία ουσίας και καλλιέργειας. Στην προσπάθεια αυτή να κερδίσουν αξία, που δεν έχουν, αντί να επιδοθούν στη μελέτη, στη διαμόρφωση μιας ώριμης προσωπικότητας, στην εργασία και την παραγωγή, μετέρχονται κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο για να δείξουν ότι κάποιοι είναι. 

Κι όταν δεν έχουν κάποιον άλλο τρόπο να αποδείξουν τον "ανδρισμό" τους, επιτίθενται στον ήσυχο συμφοιτητή, στο σιωπηλό ή μελετηρό συμμαθητή, στην κοπέλα με τα φτωχικά ρούχα, στο αγόρι με τα σπυράκια. Κολλάνε τη ρετσινιά και κάνουν τη ζωή του άλλου παιδιού κόλαση.

Ποιος ενδιαφέρεται για το τι νιώθει αυτό το παιδί, το ήσυχο; Πόσες αντοχές άραγε έχει ένας άνθρωπος; Πώς μπορεί να ξέρουμε τι κρύβει ο ψυχισμός καθενός; 

Είμαστε μια κοινωνία υποκρισίας και ψευτοευαισθησίας. Μόνο όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, μόνο όταν το παιδί φτάσει στην απόγνωση, μόνο όταν χαθεί, μόνο όταν η τραγωδία ολοκληρωθεί, μόνο τότε ενεργοποιούμαστε. Γιατί βασικά δεν συμβαίνει στο σπίτι μας και δεν πιστεύουμε ότι μπορεί ποτέ να συμβεί στο δικό μας σπίτι. Γιατί δεν πιστεύουμε το ήσυχο παιδί. Γιατί φοβόμαστε στην τελική να τα βάλουμε με τους νταήδες. Επειδή οι νταήδες έχουν πλάτες. Επειδή η φωνή και οι διαμαρτυρίες του ήσυχου εύκολα κουκουλώνονται, ενώ ο νταής "κάνει πλάκα". 

Αν είναι κάτι που δεν μπορώ να δεχτώ είναι η αμετανοησία. Διαβάζω δηλώσεις "υπευθύνων", που λένε ότι έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους. Διαβάζω δηλώσεις "συμμαθητών" , που μας λένε ότι "έπαιζαν αγορίστικα παιχνίδια". Θα ήθελα να μην ακούσω τίποτα από αυτούς. Ένα απλό λυπάμαι, έκανα λάθος, δεν εκτίμησα σωστά καταστάσεις, έφταιξα. Αυτά θα ήθελα να έλεγαν, αν οπωσδήποτε έπρεπε να μιλήσουν. Δεν περιμένω απόδοση ευθυνών, γιατί πλέον ξέρω πως η ανθρώπινη δικαιοσύνη δεν είναι δίκαιη. Περιμένω μόνο την έσωθεν μετάνοια αυτών των ανθρώπων, που φέρουν την ευθύνη για το χαμό ενός παιδιού.

Στο τρεχαλητό και την αγωνία μας να μάθουν τα παιδιά μας νωρίς τρεις γλώσσες, δέκα μουσικά όργανα,να πάνε σε δυο τρεις αθλητικούς συλλόγους και άλλες τόσες χορωδίες, ξεχνάμε να τους μάθουμε τα σημαντικότερα. Την αγάπη για τον πλησίον, την κατανόηση, τη συγχωρητικότητα, την ηρεμία, την υποχωρητικότητα, το διάλογο, την ανάληψη ευθυνών. Δεν τους λέμε ότι κάθε μέρα χρειάζεται να δουλεύουμε τον εαυτό μας, να τον γυμνάζουμε, να προχωράει ένα βήμα μπροστά.

Και πολλές φορές το ξεχνάμε κι εμείς.

Είμαι θλιμμένη και θυμωμένη. Κυρίως γιατί ξέρω ότι σε μια - δυο βδομάδες θα το έχουμε ξεχάσει κι αυτό. Και θα ανεχτούμε και θα κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά μας στο νταή της ουράς στην εφορία, στο νταή στη δημόσια υπηρεσία, στο νταή συνάδελφο, στο νταή γείτονα, στο νταή πολιτικό, δίνοντάς τους μια δύναμη που δεν είναι δική τους.

Ελπίζω να διαψευσθώ.

-----------------------------------------------------------------------------------------

Ένα καταπληκτικό άρθρο που αντιγράφουμε από εδώ!